Ik ben.uitgenodigd voor een ‘meeting’ bij een Tapasbar door een leuke Spaanse vrouw die ik vorig jaar heb leren kennen. Haar Nederlandse vriendin zou ook komen en ze vindt het leuk als we elkaar leren kennen! Ik dacht ‘gewoon gaan’. Gezellig wat eten, drinken en kletsen. Bij aankomst zijn er 7 vrouwen, twee uit Colombia, twee uit Peru dacht ik, twee Spaanse en de Holandese (die als 25 jaar in Spanje woont). We maken kennis, geven elkaar twee kussen. Per ongeluk geef ik er een keer 3, waarop ze meteen vraagt: ‘Holandesa?’ He dat is waar ook, in Spanje 2x. Iedereen houdt zijn jas aan, de tl-verlichting is aan. Daar zit ik dan, het Spaans vliegt over de tafel, er wordt geknikt, gelachen en door elkaar gepraat…Ik herken woorden, vertaal ze razendsnel, denk dat ik het begrijp, maar ben allang de strekking van het gesprek kwijt. Dan komt de ober vragen wat we willen drinken. Ik zit aan het begin van de tafel en mag als eerste bestellen. ‘Para mi un vino blanco por favor’, zeg ik vol overtuiging, de rest besteld groene thee, cappuccino, rooibos thee…. oei, blijkbaar is het geen borreltijd…en dus ook geen tapastijd!! Twee uur lang worden er verhalen en anekdotes verteld die ik half kan volgen. Gelukkig praat de Holandesa me soms even snel bij…Ik lach mee, knik af en toe. Er wordt verder niets meer gedronken of gegeten. Gelukkig kreeg ik wat ongezouten pinda’s bij mijn vino blanco die ik een voor een heb opgegeten. Ondanks de taalbarrière en de Spaanse gewoontes die ik me nog eigen moet maken heb ik een hele leuke avond gehad. Eenmaal thuis twee witte bolletjes gegeten met leverkaas die ik vandaag toevallig bij de Nederlandse winkel had gekocht!! Lang leve de integratie!
Jut van Jul 