Vandaag is mijn dochter jarig. Ze is 27 geworden. Ik moet meteen denken aan een liedje van Marco Borsato. ‘Ooh wat gaat de tijd toch snel. Gisteren nog zag ik haar voor het eerst. Lag ze hier in m’n armen. Wat is ze mooi. En wat staat de tijd haar goed…’ En zo is het! In gedachte zie ik haar lopen, dat kleine meisje met haar grote, bijna zwarte ogen, haar blonde haren als twee staartjes boven op haar hoofd. Ze heeft haar mooiste jurkje aan en we lopen samen hand in hand naar school. Ik draag de schaal met de traktatie voor de kindjes in de klas! Het is de eerste keer dat ze wat lekkers mag uitdelen. ’s Middags zie ik dat lang niet alle kindjes wat hebben genomen. ‘Niet iedereen vond het lekker mama’ zegt ze een beetje teleurgesteld! Ze is net 4 jaar geworden! Niet veel later val ik van de ene verbazing in de andere… Er blijkt een heuse competitie te bestaan onder de moeders! Wie maakt de mooiste traktatie! Ik zie ijsjes voorbij komen, geen echte ijsje, maar hoorntjes gevuld met spekkies en een parapluutje erop! Een jongetje komt met een schaal met plastic beestjes aan. Op de rug van elk beestje zit en pakje snoepjes gebonden en daar staat een vlaggetje op met de naam van elk kind! Alsof die kinderen van 4 al kunnen lezen!! Ook leuk was die moeder die uren in de keuken moet hebben gestaan om iets ‘gezonds’ te maken. Gezichtjes van appel, aardbei en iets smeuïgs zo te zien. (kijk maar even naar de foto, is niet te omschrijven!) Maar goed, zo ging het maar door, jaar in jaar uit… Dat de school elk jaar weer vroeg om vooral met iets simpels en gezonds aan te komen heeft niet veel geholpen. De strijd tussen de moeders was groot. Het is me eigenlijk nooit duidelijk geworden wie nou met de winst naar huis ging, maar een ding weet ik zeker, het waren zeker niet de kinderen!!
Jut van Jul 