Waar waren al mijn vrienden?

Ik slik mijn tranen weg, mijn maag draait zich om. Ik lees net de rouwadvertentie van ene Dick, die hij zelf heeft geschreven en aan de lokale krant heeft doorgegeven voor zijn overlijden. Hij schrijft: ‘Waar waren al mijn vrienden? Bij mijn feestjes waren jullie er wel, maar bij mijn ziekte was er (bijna) niemand’. Zo nam deze man dus afscheid van en wraak op zijn vrienden! Wat zal Dick zich eenzaam hebben gevoeld toen de dood hem kwam halen. Ik heb een brok in mijn keel. Niet om Dick, want Dick heb ik niet gekend, maar ik voel mijn eigen verdriet van de afgelopen jaren. Ik neem jullie even mee naar november 2017. Mijn leven stond totaal op z’n kop. Geheel onverwacht kwam ik ‘hem’ tegen. Dé man die bij mij hoort, die mij compleet maakt, dé man die ik normaal nooit had gevonden als ik ernaar op zoek was gegaan, dé man waar ik de rest van mijn leven mee wilde delen! Mijn grote liefde! Paniek alom, wat moest ik doen, wat kon ik hiermee. Stond er ineens een man voor me die mijn hoofd totaal op hol bracht! Ik werd heen er weer geslingerd. Ik was beland in een rollercoaster van emoties. Het ene moment vlinders in mijn buik, het volgende moment stenen op mijn maag. Maar op een gegeven moment moest ik kiezen. Ik volgde mijn hart, liet alles achter, koos voor hem en mijn geluk. En toen gebeurden er vreemde dingen. Dingen waar ik totaal geen rekening mee had gehouden. Vrienden keken me ineens vol onbegrip aan, gingen me ontwijken, namen geen contact meer met me op, vonden me een slechte moeder, dachten dat ik in de war was, vroegen zelfs of ik aan de drugs was en zeiden dat ze me niet meer herkenden. Het was akelig stil om me heen en ik voelde me eenzaam. Heel erg eenzaam. Juist toen had ik mijn vrienden zo hard nodig, juist toen verwachtte ik een luisterend oor of de vraag ‘Hoe is het met je’, maar niks van dat alles. Blijkbaar heb je vrienden maar voor even en niet voor het leven.