En ineens sta ik op. Ik heb een briefje in mijn handen. Ik ga een speech houden. Ik ga mijn ouders toespreken. We zitten aan het Kerstdiner en iedereen kijkt me aan. De aanleiding van mijn speech is mijn moeder! Zij zei een keer tegen me: ‘Als iemand wat tegen me wil zeggen dan moeten ze daar niet mee wachten. Wat heb ik eraan als er achteraf mooie mooie woorden over me worden gezegd!’. Die opmerking bleef hangen. Ik dacht daar moet ik absoluut iets mee doen, dus kroop ik achter mijn computer en ben een speech gaan schrijven. Want hoe vaak zal dat nou gebeuren dat een dochter een begrafenistoespraak houdt voor haar ouders die nog in de bloei van hun leven zijn? Heel weinig, maar mijn moeder heeft gelijk. Het was niet zo moeilijk hoor om die speech te maken want mijn ouders waren er altijd voor mij. Een betere vader en moeder kan ik me niet wensen. Mijn moeder regelde het hele huishouden, ze was er voor iedereen, altijd en eeuwig. Ze was de spil waar alles om draaide. Een lieve zorgzame moeder. Het was gezellig thuis. Iedereen was altijd welkom. En ik kon niet wachten tot mijn vader thuis kwam, gewoon omdat ik zo’n leuke vader had en nog steeds heb. Niets was hun teveel. Ik kan een heel boek volschrijven over mijn zorgeloze jeugd. En daarom sta ik daar bij het Kerstdiner, ik ben zenuwachtig. Het valt stil. ‘Lieve pap en mam’ hoor ik mezelf zeggen ‘Jullie zijn niet de beste ouders, ook niet de allerbeste ouders, maar jullie zijn de aller allerbeste ouders voor mij. De warmte en de liefde waren voelbaar. Jullie stonden altijd klaar en nog steeds’. Zo begon ik ongeveer en daarna volgde nog een lange lofzang. En toen ik klaar was keek ik om me heen en zag ik geen droog oog aan tafel en toen wist ik dat het goed was om hardop tegen mijn vader en moeder te zeggen ‘Ik hou van jullie’. Het is nooit te vroeg om je ouders te bewieroken!
Over de waan van de dag, de lol in mijn leven, de dagelijkse onzin en mijn liefde voor reizen.
Jut van Jul 