De Julie Andrews van Mutxamel!

Ruim dertig mensen kijken haar aan. Ze komen overal vandaan. Uit Frankrijk, Duitsland, Nederland, Belgie, Italie, Engeland, Iran, Marokko, Egypte, Oekraïne en zelfs Japan. We zitten in een lokaal in Spanje, de klas is overvol en allemaal kijken we hoopvol naar Auxi, onze Spaanse lerares! Auxi zal eind veertig zijn schat ik in. Een beweeglijke vrouw, expressief, lollig, geen saaie tut hola, en Auxi heeft vanaf dag één tegen ons gezegd ‘Er wordt hier alleen maar Spaans gesproken. Dus alles wat ik jullie leer en vertel gaat in het Spaans’. Nou dat was wel even schrikken, maar goed, daar blijk Auxi wel haar oplossing voor te hebben. Als Auxi wat vertelt of uitlegt doet ze dat met handen en voeten, met gebarentaal, met tekeningen. Ze beweegt, ze dans, ze zingt. Als ze een hond bedoelt, dan blaft ze, als ze een kerk bedoelt dan tekent ze een kerk. Vaak kan je aan haar gezicht al aflezen wat ze bedoelt. Het is een feest, het is een show. Eigenlijk is Auxi de Julie Andrews van Mutxamel. Spelenderwijs leren wij Spaans. Met oeverloos geduld blijft ze woorden herhalen, schrijft ze alles op het bord, blijft ze uitleggen wat ze bedoelt en je hebt nooit het gevoel dat je op school zit. Het is elke keer genieten! Er zitten Fransen naast me die allang de weg kwijt zijn, die geen idee meer hebben waar het over gaat maar toch blijven komen voor Auxi. Maar er zijn ook mensen die het jaar opnieuw doen, ook uitsluitend en alleen voor Auxi. Zij is onze ster. Ik heb nog nooit met zoveel plezier les gehad en ik denk alleen maar: Waar was jij Auxi toen ik op de middelbare school zat!