‘Nou tot snel lief vriendinnetje’ zegt mijn bff (best friend forever) en ze geeft me een virtuele knuffel. Het is niet de eerste keer dat zo’n digitale knuffel krijg in deze rare tijd. Mijn Messenger, Facebook en Whatsapp lopen vol met plaatjes en filmpjes van verliefde bruine beren, knuffelende ganzen, bewegende hartjes en voorgeprogrammeerde zogenaamde hartverwarmende teksten als: ‘Zodat je weet dat ik aan je denk’, ‘Omdat je het zo verdiend hebt’ en ‘Ik stuur je mijn knuffel’. En het gekke is ik ontvang ze ook van vage kennissen en collega’s, die ik in het normale leven helemaal niet zal en wil knuffelen. Blijkt hieruit dat wij in Nederland ineens een serieuze knuffelnatie zijn geworden?. Mijn grote vraag is: ‘Waar zijn de drie zoenen gebleven?’. Heeft het knuffelen ineens het 3x zoenen verslagen?. Van mij mag het, ik vind het een geweldig idee! Dat altijd maar zoenen met Jan en alleman was toch al niet zo mijn ding en ga ík zeker niet missen! Wat ik nu wel heel erg mis is dat ik mijn kinderen geen échte knuffel kan geven, dat ik ze niet in mijn armen kan nemen, ze niet kan vasthouden en niet in hun oor kan fluisteren dat ik van ze hou. Ik moet het doen met mijn huisgenoten; mijn man en mijn hond. Mijn man vindt het best, maar niet te lang en mijn hond krijgt er geen genoeg van! Maar er zijn natuurlijk heel veel mensen die de echte knuffel heel erg missen; mensen die niet mogen reizen naar hun geliefden, de oudjes in verpleegtehuizen die de dagen alleen doorbrengen en de patiënten op de IC’s. Überhaupt zal er in de nieuwe 1,5 meter samenleving weinig tot niet geknuffeld worden. De knuffel gaat voorlopig in de koelkast!
Jut van Jul 
Leuk
Bedankt