Ik zit op mijn knieën op de rand van het zwembad en probeer de thermometer uit het water te vissen. Ik hoop zo dat het water al warm genoeg is, dan kan ik zonder mijn wetsuit een duik nemen. Zo’n pak zit echt voor geen meter. Elke keer sta ik te hannesen om het dicht te krijgen en als het dan eindelijk lukt, lijk ik net een mummie die pas in het water weer een beetje normaal kan bewegen. Ik heb de thermometer te pakken, wauw, dat gaat de goede kant op, hij tikt de 24 graden aan! Oké, warm genoeg, niet zeuren, vandaag gewoon zonder wetsuit dat water in. Pep, mijn Mechelse herder, is door het dolle heen als ik voetje voor voetje, hevig twijfelend, het water in ga. Toch best fris. Ga ik wel, ga ik niet, maar Pep moedigt me aan, luid blaffend. Ik duik, huiver, maar het is heerlijk. Lekker hoor, ik zwem een baantje of twintig en Pep maar rennen om dat zwembad en maar blaffen. Ze is zo opgewonden dat haar blaf vijf octaven hoger is. Wat zou ze graag dat water in gaan, maar wat ik ook probeer, ze wil wel, maar ze gaat niet. Dan even uitrusten op het trappetje. Pep komt bij me staan, alleen haar pootjes in het water, dat durft ze nog net. Ineens een hoop kabaal, ik schrik me dood. Staat er ineens een gillende Spanjaard bij de heg die blijkbaar gestoord is in zijn slaap om elf uur ’s ochtends! Hij brult wat Spaanse woorden. Zo te horen heeft hij last van het geblaf en voordat ik hem fatsoenlijk te woord kan staan loopt hij alweer stampvoetend weg. Wat een mafkees zeg. Ik heb die man trouwens nooit eerder gezien, wat doet hij daar en waarom zo onaardig? Kijk, zou Pep nou de hele dag blaffen in de tuin, ja, dan snap ik dat er wat van gezegd wordt, maar dan nog niet op deze manier, de groeten. Straks spring ik weer lekker het water in en ik weet al wat Pep dan gaat doen…. Hasta mañana.
Jut van Jul 
Blaffen ha ha.
Verzonden vanuit Outlook Mobile
________________________________