Ik schrik ervan als ik een bericht van een vriendin lees op Facebook met als kop: ‘Ik ga voor verbinding en ga dus niet akkoord met het nieuwe normaal, de 1,5 meter samenleving’. Huh, lees ik dat nou goed? Wat is er met haar aan de hand? Ze zegt dat ze wél de 1,5 meter respecteert met de mensen die die afstand willen houden, maar schrijft ze verder ‘ik zal nooit een medemens ontwijken die mijn aanwezigheid of aanraking zoekt op nodig heeft’. Dus als ik het goed begrijp gaat ze gewoon op bezoek bij haar oude moeder of buurvrouw in een verzorgingshuis als dat nodig is en zoent en knuffelt ze erop los met haar kinderen geliefden en vrienden. Én, dat schrijft ze namelijk ook, ‘Mijn familie, mijn vrienden en de kinderen van mijn vrienden, zijn van harte welkom in mijn huis, vandaag en in de toekomst‘. Nou zeg, die is helemaal de weg kwijt. Die trekt gewoon haar eigen plan. Haaks op wat onze Mark Rutte ons opdraagt. Kinderlijke opstandigheid noem ik het. Nou vind ik een beetje rebels gedrag best prima, maar toch niet als het om ons allen gezondheid gaat. Wie garandeert mij en alle mensen waar ze contact mee heeft dat ze virusvrij is? En als klap op de vuurpeil lees ik ook nog ‘Ik kies voor het leven waarin gevaren schuilen en het leven een einde heeft’. Ja, zo lust ik er nog wel een paar. Het leven heeft altijd gevaren in petto en elk leven heeft een einde. Wat een open deur, maar dat wil toch niet zeggen dat je een extra gevaar moet opzoeken? Ik heb haar geschreven dat ik voorlopig bij haar uit de buurt blijf, waarop ze reageert: ‘Wat jij wilt. Ga jij dan maar lekker de komende anderhalf jaar op jezelf zitten. Want dan kun je dus nergens meer naartoe. Veel plezier haal je dan uit je leven‘. Huh, wat een vreemde reactie. Dus als ik 1,5 meter afstand houd haal ik geen plezier uit mijn leven? Ik moet er gewoon om lachen, wat een aparte gedachte. Maar goed, even goede vrienden hoor. We appen, bellen en ik geef je een virtuele hug. Hasta mañana.
Jut van Jul 