Snuffelen bij de Aldi

‘Tot zo lieverd, ik ga nog even de laatste boodschapjes doen’ en weg ben ik. Als ik de rotonde op rijd moet ik kiezen: ga ik rechtdoor naar de Mercadona of neem ik driekwart naar de Aldi? Misschien een rare keus, want verse broodjes, een stuk kaas en zes flessen water hebben ze overal, maar waar het mij om gaat zijn de non-food aanbiedingen bij de Aldi die ze altijd in de bakken in het midden van de winkel hebben liggen; de hebbedingetjes, de aanbiedingen, voor in en rond het huis, die ook altijd aangekondigd worden in de folder en waarvoor sommige mensen al vroeg voor de deur liggen, want op=op! Door de lockdown maatregelen hier in Spanje waren de ‘bakken’ de laatste weken afgezet met rood/wit lint. Je kon de artikelen wel zien, maar je mocht ze niet kopen. Ik vind het heerlijk om tussen die bakken te snuffelen. Ik heb ineens het gevoel dat het rood/witte lint wel eens weg zou kunnen zijn nu de versoepeling is ingezet. Ik ga dus driekwart, ik ga voor de Aldi. Ik parkeer mijn auto, doe handschoentjes aan, mondmasker op en ik ben nog niet binnen of ik zie rechts vanuit mijn ooghoek de bakken staan. Zie ik het nou goed? Ja, ik zie het heel goed, het rood/witte lint is weg. Snel pak ik broodjes, kaas en water en dan loop ik voetje voor voetje langs de bakken. Heerlijk, leuke gekleurde solar lampjes, schrijfblokjes, waterflesjes, satijnen onderlakens, pannen. Hé wacht is even. Zie ik dat nou goed? De platte pan voor pannenkoeken is terug. Die is me fijn! Daar gaan er meteen twee van mee. Ik snuffel verder en zie bakblikken, leuke mokken, blikken verf, tuinzaadjes, handige waszakjes en dan valt mijn oog op een patatsnijder. Hoe is het mogelijk. Weet Aldi soms dat ik sinds kort elke week verse Vlaamse frieten bak of zo! Ik twijfel, wel kopen, niet kopen. Het is wel een mooi ding met twee messen voor dikke en dunne frieten, maar ja weer tien euro en eigenlijk gaat met de hand snijden ook best. Nee, ik doe het niet! Je kan alles wel kopen. Mijn keukenkastjes puilen uit. Als ik thuis kom laat ik vol trots de platte pannen zien en vertel ik over de patatsnijder. ‘Die heb je toch zeker wel meteen meegenomen?’, vraagt mijn man. ‘Nee’, zeg ik, ‘we hebben het niet direct nodig en in het kader van de bezuiniging dacht ik laat maar zitten’. Je had dat gezicht moeten zien. ‘Wat een verkeerde bezuiniging. Je gaat heel snel terug en dat ding halen’. Ik weer naar de Aldi en niet veel later vlogen de aardappelen door de frietsnijder heen en ik hoor mezelf zeggen ‘wat een topaankoop!’.