Met tranen in m’n ogen….

De tranen staan in m’n ogen als ik dit lees. ‘Wat had ik haar graag een echt paardenleven gegeven….’, een brok in m’n keel, ‘….daar ga je….nog 1 laatste hou van jou….’, nu lopen de tranen over mijn wangen. Wat intens verdrietig dat dit geredde paard niet meer te redden was. Verdomme, wie doet nou zoiets, hoe kan je, hoe durf je een dier te verwaarlozen, te mishandelen. Hoe ziek ben je dan! En het ergste is, het gebeurt elke dag overal. Paar dagen geleden, hier vlak in de buurt, een bericht over een hond, vastgebonden op een dakterras, vol in de zon, zonder water en aan een ketting die net te kort was om in de schaduw te kunnen liggen…..dood. ‘RIP lief hondje, je bent nu vrij van menselijke wreedheid’ stond erbij. Wat intens verdrietig dat dit hondje niet te redden was.

‘Daar ga je……nog 1 laatste hou van jou….’

Er is één wezenlijk verschil tussen het paard en het hondje. Het hondje stierf in eenzaamheid, het paard was omringd door de liefde van Laura die haar maanden geleden al een veilig huis gaf bij haar Stichting Paard in Nood Spanje. Dan besef je wat een bijzonder mens Laura is en alle andere ‘Laura’s’ in de wereld die zich inzetten om verwaarloosde, mishandelde, gedumpte dieren te redden! En daar krijg ik tranen van in m’n ogen…..