‘Nee!! Pep, niet weer. Verdomme. Je weet dat dat niet mag. Waarom doe je dit?! Heb net nieuwe gekocht! Wat ben jij een stout kind! Wegwezen, heel snel in je bench en blijf daar maar even een tijdje liggen. Vrouwtje is boos, heel boos!’
Deze tirade is niet nieuw, nee zeker niet, dit roep ik vaak, te vaak! En het ergste is: ik weet wanneer ze toeslaat, wanneer ze haar kans grijpt en toch ben ik elke keer weer verrast! Ze wacht het juiste moment af. Dan ineens een hoop lawaai, gedoe, gegrom…. ‘Nee! Pep niet weer. Verdomme! Ik vlieg de kamer in. Eén grote chaos!
Pep heeft een ongekende drang om kussentjes en fleece dekens te slopen. Het liefst nieuwe, van lekkere zacht stof en nog ongeschonden. Ze kan het maar niet laten. Ze slaat dus toe als ik denk dat ze aan het eten is en ik zelf even de keuken induik. En het frustrerende is dat ik het elke keer laat gebeuren. In een fractie van een seconde! Ze grist er een van de bank, trekt meteen de stof kapot, schudt het kussen als een malle heen en weer, leeg, overal witte vulling en dan kom ik……te laat! Tientallen kussens hebben het inmiddels niet gered, een aantal liggen terug op de bank maar vol littekens, bij elkaar gehaald met naald en draad! ‘Stop toch met die kussentjes’ zegt mijn lieverd dan, maar nee, dat is geen optie. Ik weiger toe te geven en ben dus de hele dag heel oplettend. Wie is hier nou de waakhond!
Jut van Jul 
Heel herkenbaar, Mirjam